Niejdzielne byzuchy za nami. Pogołdali my śe, kafeju my śe napiyli, na i gorzołki tez, a do tego jescy i pośpacyrowalimy. Na dworze tez to fajnie tera je, kwiołtki kwitnóm, wóń nie z tej ziymi, ptołki śpiywajóm, trołwa śe zielyni. Moja kómradka Liska, sła w niejdziela bez wiejś i wdepła dó mie na kafej, z kafeju śe zrobiół fesper. Połosprawiały my śe ło starych i nowych casach. Na tyn przikład, wiela to tera tego tołwaru we sklepach je. Jak śe wlejźe do miynsnego, to dyrekt je cłowiek cały gupi i nie wiy co by kupić. Wsystkygo hołdy. Niechtorzi padajóm ja, ale piyniyndzy niy ma, bo roboty niy ma. Joł śe myślam, juz tam łóne sóm, bo przeca durch śe kupuje. Z tóm robotóm, to zaś je tak, ze zołdyn nie chce leda jakej roboty, yno coby leko robić, nie narobić śe, a kans zarobić. W zesłym tydniu, Hejdla co we lejśe strómiki sadzi i nie narzykoł, ze moł mało piyniyndzy, padała mi ze sukajóm ludzi do roboty, a zołdnymu śe nie zdoł.

Piyrwej to richtig była biyda co kupić. Przed świyntóma jak śe chciało co lepsego dostać to pódniy trza było stołć, do tego jescy róstomajtnego gwołtu śe nasuchać. Było i tak, ze ludzie łod nocy stołli, coby co lepsego dostać, a milicjoł ich łozguniała. Ciyngym nic nie było, a przeca świnie i bydło śe chowało we kozdej chałpie na wsi. Liska je starsoł łodymie, to pamiyntoł case, jak łobowiónzkowe dostawy były. Ludzie wól nie wól państwu musiejli uchować i łoddać. Tuz tej mojej kómradce, spómnioł śe plakat z tamtych casów, piyntnujóncy tych co mało łobowiónzku łoddołwali. Stoł na niym taki wierśyk:

„Nie oddam cię moja jedyna, zbyt piękna na tobie słonina

ze mną zostaniesz po grób, nas nie rozdzieli skup

chyba, że los mi nadarzy pokątnych handlarzy

to wtenczas ryjek twój, sprzedam za gruby banknotów zwój!”

Truda Pietrzikowa